Płyny, które zawierają rozpuszczony tlen uratują życie noworodkom. Perfluorozwiązki rozpuszczają tlen i dwutlenek węgla, tworząc układy umożliwiające oddychanie płynem.



Perfluorozwiązki to syntetyczne związki organiczne, w których pozostał szkielet węglowy, a wszystkie atomy wodoru zostały zastąpione podstawnikami fluorkowymi. Rozpuszczają ogromne ilości gazów oddechowych, tlenu i dwutlenku węgla. Dzięki temu mogą być wykorzystane jako proste układy umożliwiające przez krótki czas oddychanie płynem.

Ciekłe perfluorozwiązki odkryto w latach 40-tych XX w. W cieczy perfluorowanej można rozpuścić 40 razy więcej tlenu niż w wodzie (do 45 ml w 100 ml wody) i trzy razy więcej dwutlenku węgla niż w układach wodnych. Natomiast rozwój technik biomedycznych opartych o perfluorozwiązki przypada na początek lat 60-tych XX wieku. Dziś jednym z najpopularniejszych zastosowań perfluorozwiązków jest sztuczna wentylacja cieczą.

Sztuczna wentylacja cieczą to metoda wspomagania oddychania przy użyciu ciekłego nośnika tlenu, która doskonale sprawdza się podczas ratowania wcześniaków. Leżące w inkubatorze dzieci zmuszone są do oddychania powietrzem, podczas gdy w organizmie matki ich drogi oddechowe były wypełnione płynem. Wypełnienie ich płuc cieczą jest zatem zgodne z fizjologią wcześniaków. Oskrzela i oskrzeliki wówczas nie zapadają się.

Pierwsze badania kliniczne nad metodą sztucznej wentylacji cieczą wcześniaków przeprowadzono w latach 90-tych XX w. Ciecze perfluorowane okazały się skutecznym narzędziem przeciwko deformacjom układu oddechowego wcześniaków. Przy zastosowaniu cieczy wykorzystywana jest cała objętość pęcherzyka płucnego. Płuca małego lub dorosłego pacjenta wentylowanego w ten sposób, zalewa się cieczą nasycaną tlenem.

Źródło: www.naukawpolsce.pap.pl