Działania pro ekologiczne są nie tylko modne, ale i konieczne dla ochrony środowiska naturalnego, w którym żyjemy my i nasze dzieci. Nie mamy wprawdzie wpływu na politykę światową, ale możemy wiele zdziałać na własnym podwórku. Okazuje się, że nawet niewielkie, ale za to regularne i przemyślane działania, mogą mieć ogromne znaczenie w skali globalnej. Jako rodzice jesteśmy odpowiedzialni za ekologiczną edukację naszych dzieci. Pamiętajmy, że nasze pociechy są doskonałymi obserwatorami i najlepiej uczą się przez przykład jaki im dajemy.

Na pewnym etapie życia dziecka, nagle okazuje się, że nasz słodki maluszek nie jest już takim aniołkiem jak dawniej i zaczyna nas coraz bardziej zaskakiwać. Również repertuarem nowego, tu i ówdzie zasłyszanego słownictwa, niekoniecznie książkowego. Jak w takiej sytuacji powinniśmy zareagować? Jak reagować na brzydkie słowa u dziecka?

Gdy z ust dziecka po raz pierwszy słyszymy zdecydowane „nie” brzmi ono zabawnie i słodko. Sytuacja staje się mniej zabawna, gdy maluch buntuje się coraz częściej. Najczęściej dzieci wchodzą w ten okres między 3 a 5 rokiem życia, stąd nazywa się go potocznie buntem czterolatka.

O tym jak duży wpływ mają na nas reklamy nie trzeba nikogo przekonywać. Zwłaszcza na dzieci negatywny wpływ reklamy jest szczególnie silny. Szczegółowo pisaliśmy o tym tutaj. Poniżej przedstawiamy kilka dobrych rad, aby zminimalizować negatywne skutki.

Reklama jest wszędzie. W telewizji, internecie, na ulicy. Wydaje nam się, że jesteśmy na nią odporni, bo odwołuje się ona do naszych emocji, a nie intelektu. Obecnie nasze życie jest bardzo ściśle powiązane z mediami. Codziennie kupujemy gazety, oglądamy telewizję, słuchamy radia. Nawet na spacerze nie możemy uciec od kolorowych billboardów. Niemal wszędzie, gdzie się tylko znajdujemy towarzyszy nam reklama. Jest ona tak powszechna, że czasami nawet jej nie zauważamy. Chcąc nie chcąc także jej ulegamy. Skoro my, dorośli mamy problem by nie ulec reklamie, to jak ma poradzić sobie dziecko?

Rola taty rozpoczyna się w życiu dziecka jeszcze przed jego narodzinami. Już wtedy przyszły tatuś może poczuć się ważny. A nawet powinien, bo jego dalsza rola w procesie wychowawczym jest szczególna. Ojciec wywiera ogromny wpływ na rozwój swojego dziecka i powinien o tym pamiętać przez cały okres wychowawczy.

Wszelkie czynności mające na celu stymulowanie rozwoju mowy powinny mieć formę zabawy i być przede wszystkim przyjemnością dla dziecka. Nie zmuszajmy dziecka, jeśli nie jest gotowe na ćwiczenia z mówienia, natomiast za wszelkie próby i najmniejszy sukces powinniśmy dziecko pochwalić.

Rozwój mowy dziecka to bardzo indywidualna kwestia. Rodzice zazwyczaj z niecierpliwością oczekują na moment, kiedy ich dziecko powie pierwsze słowo. Gdy już to się stanie, czekamy na to kiedy będziemy z dzieckiem mogli porozmawiać. Mowa jest jedną z tych umiejętności, na rozwój której można wpływać. Nie jest to coś, co jest każdemu dane w tym samym stopniu. Zatem rodzic, chcący właściwie pokierować rozwojem mowy swojego dziecka, powinien posiadać pewną podstawową wiedzę o tym, jak ów proces przebiega.

„Jestem do niczego”, „na pewno mi się to nie uda”, lub „uda mi się”, „chcę spróbować”, „wiem, potrafię, dam radę”. To w którą stronę podąża samoocena naszych dzieci, w dużej mierze zależy od rodziców i to już od wczesnego dzieciństwa, gdyż już wtedy kształtują się przekonania na swój temat. Co możemy zrobić, aby nasze dziecko myślało o sobie dobrze, było otwarte i pewne siebie i swoich możliwości już od najmłodszych lat?

Czym jest klaps? Czymś zwyczajnym, niewinną formą zdyscyplinowania, czy też stanowi on jeden z przejawów przemocy? Z pewnością temat stosowania kar cielesnych jako formy wychowywania dzieci powoduje w naszym społeczeństwie skrajne reakcje. Ponad połowa Polaków (61 proc.) akceptuje klapsy, większość rodziców przyznaje, że zdarzyło im się je stosować (64 proc.). Co czwarty Polak nie wie, że w Polsce obowiązuje zakaz bicia dzieci - wynika z badań przeprowadzonych na zlecenie Rzecznika Praw Dziecka. Nadal też około jedna trzecia Polaków uznaje bicie za skuteczną metodę wychowawczą i akceptuje stosowanie kar cielesnych.

W poprzednim artykule przybliżyliśmy temat zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, czyli ADHD. Sytuacja borykających się z tym problemem dzieci i ich rodziców nie jest łatwa, ponieważ osiowe objawy tej choroby często skazują dziecko na etykietkę niegrzecznego, niezdyscyplinowanego, czy też w uproszczeniu po prostu uciążliwego/trudnego dziecka. W rzeczywistości nadmierna aktywność ruchowa, impulsywność i brak koncentracji, czyli to co jest podstawą diagnozowania schorzenia, jest wynikiem zaburzonej pracy mózgu.

Coraz częściej w naszym otoczeniu spotykamy się z dziećmi, które są nadmiernie ruchliwe, przesadnie gadatliwe, czy silnie reagujące emocjonalnie, niewspółmiernie do sytuacji. Praca z takimi dziećmi często dostarcza wielu problemów. Dzieci takie określane są jako trudne, niezdyscyplinowane, a także coraz częściej używamy określenia: dziecko nadpobudliwe.